Fot. Pixabay
Dawniej zbieraliśmy żurawinę na podmokłych leśnych łąkach. Teraz, gdy pozarastały wysokimi drzewami, pozostaje nam uprawa na działce. Przygotowanie podłoża nie jest aż tak bardzo skomplikowane, a korzyści płynące z walorów zdrowotnych jej owoców są wprost nieocenione. 
Opis. Żurawina pochodzi z Ameryki Północnej, jest rośliną długowieczną. Ta płożącą, zimozielona krzewinka wytwarza długie rozłogi (do 1,8 m) z małymi, lancetowatymi, zielonymi listkami, które jesienią pięknie przebarwiają się na czerwono. Pośród liści znajdziemy czerwone i kruche owoce o specyficznym cierpko-gorzkim posmaku.
Żurawina jest samopylna, kwitnie od połowy czerwca do końca lipca, a owoce zbieramy od połowy września do końca października. Są one bardzo dobrym źródłem witamin: C, A, B1, B2, B6, kwasów organicznych, pektyn, garbników, antocyjanów oraz m.in. potasu, wapnia, fosforu, magnezu, żelaza oraz jodu.
TO MOŻE CIĘ ZAINTRESOWAĆ
Dzięki zawartości mikroskładników owoce mają działanie przeciwgorączkowe, przeciwzapalne, dlatego warto je spożywać przy przeziębieniach i chorobach związanych z układem moczowym. Ponadto, żurawina poprawia pracę układu pokarmowego i reguluje ciśnienie krwi. Nic tak nie smakuje zimą, jak dżem żurawinowy podany na kromce razowca i polany odrobiną miodu.
Uprawa. Roślina ta preferuje glebę kwaśną o pH 3,2-4,5; próchniczną i wilgotną, a miejsce słoneczne. Przed posadzeniem musimy przygotować podłoże, najlepiej zrobić to jesienią, żeby wiosną posadzić rośliny. Najpierw usuwamy chwasty, wybieramy glebę na głębokość 20 cm, rozkładamy perforowaną folię i wykładamy mieszankę gleby z kwaśnym torfem i nawozami: po 20 g siarczanu potasu i superfosfatu na każdy metr podłoża.
Jeżeli odczyn tak przygotowanego podłoża nadal jest za wysoki, wówczas musimy dodać siarki pylistej w ilości 5 g na każdy m˛. Wiosną sadzimy żurawinę w rozstawie 20x20 cm, wykładamy rabatę czarną agrowłókniną, następnie około 5-centymetrową warstwę grubego piasku bez wapnia, a najlepiej trocin, igliwia lub kory, żeby rozłogi mogły się ukorzeniać. Takie ściółkowanie ogranicza parowanie wody z rabaty i ogranicza rozwój chwastów.
Pielęgnacja. Najważniejsze jest regularne podlewanie, ale wodą bez wapnia, najlepiej deszczówką. Bez wody żurawina zaschnie, ponieważ ma płytki system korzeniowy (sięgający do 15 cm w głąb podłoża) i nie „wyciągnie” wody z głębszych warstw gleby. Podczas silnych i długotrwałych upałów warto rośliny zacienić białą agrowłókniną. Roślina ta praktycznie nie choruje i nie jest uszkadzana przez szkodniki.
Cierpi jedynie przy nieodpowiednim odczynie gleby, dlatego każdego roku należy sprawdzać pH podłoża. Po 3-4 latach uprawy warto skracać długie pędy żurawiny. Choć ta krzewinka wytrzymuje duże mrozy, to jednak trzeba zabezpieczyć ją na zimę i podczas wiosennych przymrozków. Najlepiej jest okryć rabatę grubą, białą agrowłókniną i stroiszem.
ZOBACZ TAKŻE
Nawożenie. Można stosować nawozy dla roślin kwasolubnych, albo siarczan amonu na wiosnę i siarczan potasu jesienią. Wymienione nawozy z powodzeniem można stosować do pozostałych roślin kwasolubnych.
Odmiany wczesne:
„Early Black” - jest plenna, ma owoce o średniej wielkości i kolorze, od ciemnoczerwonych do niemal czarnych, ma jasnozielone liście, dobrze sprawdza się w przetworach.
„Ben Lear” – jest to odmiana plenna, ma średnie owoce do dużych, wydłużone, o wyjątkowo intensywnym wybarwieniu i miąższu umiarkowanie zwartym.
Odmiany średnio późne:
„Stevens”odmiana bardzo plenna, ma owoce bardzo duże, o kolorze głębokiej czerwieni i twardym miąższu, dobrze się przechowują, rośnie silnie
„McFarlin” jest średnio późna, rośnie silnie, owoce ma średnie do dużych, ładnie wybarwione, twarde, o delikatnym miąższu.
Odmiany późne:
„Howers” ma owoce o średniej wielkości, rośnie silnie, dobrze się przechowuje; wytwarza dużą ilość pędów owoconośnych.
„Pilgrim” ma duże ciemno wybarwione owoce, które dobrze się przechowują.
